Wyrwanie, czyli usunięcie zęba, fachowo ekstrakcja, to zwykle ostateczność. Do ekstrakcji dochodzi najczęściej wtedy, gdy podjęte w gabinecie stomatologicznym leczenie nie przynosi rezultatów, albo stan zęba nie rokuje żadnej nadziei na uratowanie.
Kiedy powinno się przeprowadzić ekstrakcję zęba?
Jest to procedura stomatologiczna, którą wykonuje się w ostateczności. Wskazaniem do wyrwania zdrowego zęba mogą być wady zgryzu, np. zęby nachodzą na siebie, są zbyt duże. Najczęściej usuwa się zęby chore, których, według oceny stomatologa, nie uda się wyleczyć. Zdarza się też, że sam pacjent podejmuje taką decyzje, gdy nie stać go na leczenie kanałowe w prywatnym gabinecie. Przyczyną ekstrakcji może być tak poważna infekcja (gdy próchnica dojdzie do miazgi zęba może dojść do zapalenia, infekcja może przerodzić się w ropień albo zgorzel), że dalsze trzymanie zęba zagraża bezpieczeństwu pacjenta. Przed ostateczną decyzją o wyrwaniu zęba zwykle stosuje się antybiotyki. Jeśli one nie zadziałają, leczenie kanałowe jest z różnych względów niemożliwe, ząb usunąć należy jak najszybciej.
Wskazaniem do ekstrakcji zęba nierzadko bywają stany chorobowe przyzębia. W niektórych sytuacjach ząb sam wypada, gdy dochodzi do poluzowania i rozchwiania w wyniku infekcji.
Po wyrwaniu zęba powinno się go jak najszybciej zastąpić uzupełnieniami typu most, implant (wyjątkiem są ósemki).
Ekstrakcja zęba – etapy zabiegu
Zanim dojdzie do zabiegu wyrwania zęba, pacjentowi podawane jest znieczulenie miejscowe. Gdy zacznie ono działać dentysta przy pomocy kleszczy zaczyna wyrywanie. Wykonuje, w zależności od tego, który ząb podlega ekstrakcji odpowiednie ruchy, których zadaniem jest rozerwanie włókien ozębnej i oddzielenia zęba od kości. Następnie dentysta wyciąga zdecydowanym ruchem ząb z zębodołu. Kolejny, bardzo ważny etap, to dokładne oczyszczenie zębodołu z pozostałości zęba i fragmentów kości. Potem dentysta zakłada na powstałą ranę tampon stomatologiczny, którego zadaniem jest zatrzymanie krwawienia. Trzeba tampon trzymać przez ok. 20 – 30 minut. Skrzep, który się utworzy nie powinien wypaść. Zalecane jest schładzanie policzka co dwie godziny przez ok. dwa dni, unikanie gorącego jedzenia do odzyskana pełnego czucia. Jeśli pacjent miał znieczulenie, można odczuwać odrętwienie, brak czucia. Przez 7-10 dni dobrze byłoby powstrzymać się od palenia tytoniu, picia alkoholu, większego wysiłku fizycznego. Można, w razie potrzeby, stosować środki przeciwbólowe.
Jeśli chodzi o ósemki i niektóre zęby trzonowe, to konieczne jest ich wyrywanie podczas zabiegu chirurgicznego (za znieczuleniem). W trakcie zabiegu, po nacięciu dziąsła i odseparowania zęba od otaczających tkanek, stomatolog za pomocą specjalistycznych narzędzi wyjmuje ząb, zakłada szwy, które zdejmuje się z reguły po ok. ośmiu dniach.
Powikłania po zabiegu wyrwania zęba
Przed podjęciem decyzji o zabiegu usunięcia zęba pacjent powinien powiedzieć dentyście o przewlekłych chorobach, na które cierpi – m.in. serca, wątroby, cukrzycy, tarczycy, osłabionym układzie odpornościowym, nadciśnieniu. Schorzenia te bowiem sprzyjają pojawieniu się powikłań w czasie i po wykonaniu zabiegu usunięcia zęba. Trzeba mieć świadomość, że np. jeśli u pacjenta występują zaburzenia krzepnięcia krwi mogą pojawić się kłopoty w gojeniu się rany. W wyniku uszkodzenia naczyń krwionośnych może nastąpić krwotok.
Najczęściej spotykane powikłania po zabiegu ekstrakcji zęba, to tzw. suchy zębodół (inaczej poekstrakcyjne zapalenie zębodołu), przedłużające się krwawienie, zakaźenie bakteryjne a w konsekwencji ropne zapalenie zębodołu. Dolegliwościami, które (o ile wystąpią), mijają po kilku dniach same są np. szczękościsk, czy ograniczona możliwość otwierania ust.
Generalnie, jeśli po kilku dniach od zabiegu ekstrakcji ząba, pacjent wciąż odczuwa ból, który nie maleje, ma gorączkę, dreszcze, ogólnie słabo się czuje, powinien zgłosić się do dentysty na wizytę kontrolną, by uniknąć poważniejszych powilkań.
