Poważna choroba przyzębia jaką jest paradontoza prowadzi do rozchwiania, a nawet utraty zębów w sytuacji, gdy jest nieleczona. Główną przyczyną choroby jest nieodpowiednia higiena jamy ustnej. Niektóre osoby są szczególnie narażone na paradontozę. Udaje się ją wyleczyć, ale wymaga to czasu i cierpliwości. A najlepiej jest ją – zapobiegać.
Objawy paradontozy
Paradontoza, to choroba infekcyjna przyzębia, którą wywołują bakterie bytujące na korzeniach zębów. Bakterie tworzą płytkę nazębną, która zamienia się w kamień nazębny i poddziąsłowy. Jest kilka postaci tego schorzenia. W typowej paradontozie, wolno postępującej, pierwszym objawem jest nadmierna ilość płytki bakteryjnej. Choroba atakuje głównie siekacze i zęby trzonowe. Cierpi na tę odmianę 70 proc. osób z zapaleniem przyzębia. Inny przebieg ma paradontoza gwałtownie postępująca, na którą cierpi 5 proc. ludzi z zapaleniem przyzębia. Atakuje osoby w wieku ok. 20 lat. Dochodzi u nich do zapalenia dziąseł i zaniku kości wyrostka zębodołowego. Na młodzieńcze zapalenie przyzębia cierpi mniej niż 1 proc. ludzi z paradontozą. Zaczyna się ono około 13 roku życia. Bardzo szybko postępuje i doprowadza do zniszczenia kości. Zapalenie przyzębia może dotknąć mniejsze, nawet 4-letnie dzieci.
Charakterystycznym objawem mogącym świadczyć o paradontozie jest nieświeży oddech (bywa kamuflowany m.in. intensywnymi pastylkami do ssania, gumami do żucia). Inny niepokojący sygnał to częste zapalenia jamy ustnej zaczynające się od spuchniętych dziąseł. Kolejny objaw paradontozy, to krwawienie z dziąseł (bywa bagatelizowane). Objawem zaawansowanego stadium paradontozy jest rozchwianie zębów i ich utrata.
Paradontoza rozwija się zarówno u osób starszych, jak i w młodym wieku. Bardziej od innych narażone są kobiety w ciąży (ze względu na wahania hormonalne) w okresie dojrzewania i menopauzy. Choroba jest uwarunkowana genetycznie, czyli jeśli w rodzinie wystąpiły przypadki zapalenia przyzębia to dana osoba jest w grupie podwyższonego ryzyka. Paradontozie sprzyja ogólne osłabienie organizmu, problemy z układem odpornościowym. Bardzo ważnym czynnikiem sprzyjającym chorobie jest niewystarczająca dbałość o higienę jamy ustnej.
Jak leczyć paradontozę?
Leczenie paradontozy nie jest ani łatwe, ani szybkie. Możliwe jest jednak powstrzymanie jej rozwoju (a tym samym zachowanie zębów), lecz wymaga to jednak cierpliwości. Sposób i czas leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby, stosuje się zarówno metody chirurgiczne, jak i nieinwazyjne. W pierwszym etapie konieczne jest usunięcie płytki nazębnej i kamienia nazębnego. W początkowym stadium można spróbować kuracji ziołowych w postaci płukanek, np. z kory dębu czy rumianku. Zaawansowana paradontoza jest bardziej skomplikowana w leczeniu. Warto skontaktować się z peridontologiem, który specjalizuje się w leczeniu chorób przyzębia. Stosowane są zabiegi (m.in. chirurgiczne) oczyszczania kieszonek zębowych i korekty dziąseł prowadzące do regeneracji tkanki kostnej. Elementem wykorzystywanym podczas terapii są specjalne żele antybakteryjne podawane do kieszonek zębowych. Popularną metodą leczenia paradontozy jest laseroterapia polegająca na naświetlaniu dziąsła promieniami lasera. Poprawia to krążenie krwi i przyspiesza gojenie dziąsła.
Jak zapobiec paradontozie?
Profilaktyka w przypadku tej choroby ma ogromne znaczenie. Najważniejsze są regularne wizyty w gabinecie stomatologicznym, przynajmniej raz w roku. Wskazane jest systematyczne profesjonalne usuwanie kamienia nazębnego (skaling pomaga nie tylko zapobiec paradontozie, poprawia też wygląd zębów), piaskowanie i lakierowanie zębów. Osoby szczególnie narażone na zachorowanie powinny myć zęby po każdym posiłku. Warto zaopatrzyć się w specjalną, przeznaczoną do zapobiegania paradontozie pastę do zębów i płyn do płukania jamy ustnej. Niemniej ważna jest odpowiednia technika szczotkowania zębów i dziąseł. Istotna jest też odpowiednia dieta, a w niej ograniczenie cukrów prostych, rezygnacja z używek, czyli picia kawy, alkoholu, palenia papierosów.
